اولا بی انصاف خودتی می دانی چرا؟چون وقتی وارد خانه می شدم بدون توجه به اینکه کاری کردی یا نکردی به استقبال گرمت جواب مثبت می دادم.ثانیا ناراحتی ام از کار نکردنت نبود از طرز تفکرت بود.من در حضور  مادر وخواهرانت از آشپزی شما تعریف کردم جواب آنها را هم که شنیدی. این دقیقا همان قضیه لباس بود که اگر آشپزی شما عیبی هم داشت من به ویژه جلوی خانواده خودم یا شما این را به رختان نکشیدم ونمی کشم.اما اگر در خانه هم چیزی می گویم به حساب انتقاد و توسر زدن و ناشکری نگذار به حساب این بگذار که می خواهم رفع نقیصه کنم تا جلوی دیگران ضایع نشوی.به هرحال شما همسر من هستی وخراب شدن وضایع شدن شما خراب شدن وضایع شدن من هم هست.اینکه گفتم هیچ توقعی ندارم واقعا ندارم شما انجام نده مطمئن باش در روابط گفتاریمان هیچ واکنشی از من نخواهی دید. مثل همان روز که اعتصاب کردی وهیچ کاری نکردی بدون اینکه خم به ابرو بیاورم غذایی را که شما زحمت پختنش را کشیده بودی گرم کردم .سینی ظرفشویی را هم شستم ولی چون شما ناراحت بودی نتوانستم غذا بخورم تمام اینها محبت رفتاری است با اینکه بارها گفته ام و نوشته ام که دوسستتان دارم اما ممکن است بعضی وقتها فراموش کنم گفتم من هنوز به حضور یک نفر دیگر آن هم یک زن به عنوان همسر عادت نکرده ام طول می کشد تا بعضی از رفتارها روتین شود.شما باید زحمت بیشتری بکشی تا مرا عادت دهی .ضمنا چون به عمد اینکارهارا نمیکردید تذکر می دادم وگرنه مطمئن باشید نوع برخوردم فرق می کرد

 

 

اصلاً‏ به من چه

این مردها همین کارها رو می کنن که نمیشه عاشقشون نباشی